Continuation ng mga Kuwento sa Unang Markahan

ANG AMBAHAN NI AMBO

Ed Maranan

Balisang nagising si Jack, malakas ang kabog ng dibdib. Uminom siya ng isang basong

tubig. Kay samang panaginip! Nagkaroon ng malaking sunog sa bundok ng Halcon,

umabot sa pinakatuktok. Natupok lahat ang mga puno at damo. Paghupa ng apoy ay siya

namang pagdilim ng mga ulap, na sinundan ng ilang araw na bagyo at bugso ng ulan.

Nalusaw ang lupa at bato sa bundok ng Halcon, at unti-unti itong dumausdos patungong

kapatagan, tangay ang lahat ng naiwang buhay na mga tao at iba pang nilalang.

Nagtatangisan ang mga Mangyan sa pagkagunaw ng kanilang daigdig – habang siya ay

walang puknat ang takbo. Hindi niya malaman kung nasaan na ang kaniyang Ate Anne at

mga magulang…

Umaga na pala. Pagbangon ni Jack ay dumungaw siya agad sa bintana. May tilamsik

ng liwanag sa ituktok ng Halcon. Ang bundok ay parang isang tahimik na tanod, luntian

at matayog. Bihira niyang makita itong walang suklob na ulap, tulad ngayon.

“Balang araw, Jack,” sabi sa kaniya ni Ambo noong nakaraang araw, “aakyatin natin

iyan, hanggang doon sa ituktok, hanggang doon sa mga ulap!”

Lumukso ang kaniyang puso sa sinabing iyon ni Ambo.

“Hoy, di maaaring di ako kasama!” sabad ni Anne, ang matandang kapatid ni Jack.

“Tayong lahat, aakyatin natin ang mga ulap sa Halcon!” wika ni Ambo.

Si Ambo ay isang batang Mangyan. Siya ang matalik na kaibigan ng dalawang taga-

Maynilang si Jack at si Anne.

Ngayong umagang ito, parang mabigat ang dibdib ni Jack. Hindi mapawi sa isipan ang

kaniyang napanaginipan.

“Naku, daddy, mommy, para pong totoong-totoo! Para nga akong humihingal pa sa

pagod paggising ko….,” bulalas ni Jack nang sila’y nag-aagahan na.

“Para namang disaster movie ang panaginip mo!” tudyo ni Anne. “’Yan kasi,

palibhasa’y walang mapagpuyatang video dito sa Mindoro, midnight snack naman ang

napagtripan, naimpatso tuloy, at muntik nang bangungutin!”

“Dati-rati, panay namang masasaya ang mga panaginip ko,” sabi ni Jack.

Napatingin siya kay Pete, ang kaniyang ama. Tahimik itong kumakain, tila nag-iisip

nang malalim.

Iniisip ni Pete ang nangyari kahapon. Silang apat ay dumalo sa pagbibinyag ng isang

batang Mangyan. Ang pagbibinyag ay ginawa ng isang dayuhang misyonerong Kristiyano,

na ilang taon nang nakikipamuhay sa mga katutubo ng bundok, at sa pag-uugali,

pananamit at pananalita’y aakalain mong isa na ring Mangyan.

Maraming Mangyan ang dumalo sa binyag, ngunit hindi sila lubos na masaya, kahit

pa man umaapaw ang hapag na kawayan sa dami ng pagkaing-gubat na pinag-ambagambagan

ng maraming kamag-anak at kakilala. Ilan sa kanila ang naglakas-loob na

magsalaysay ng kanilang mga karanasan nitong nakaraang mga araw.

Isang matandang Mangyan ang huling nagsalita.

“Saan pa po kami pupunta? Itinataboy kami ng mga nagmimina at nagtotroso mula

sa aming tinitirhan. Itinataboy kami ng mga nang-aagaw ng lupa mula sa burol. Kami

pong mga katutubo ay ipit na ipit na, paatras kami nang paatras paakyat sa bundok, at

nalalayo kami sa aming pinagkukunan ng ikabubuhay. Para nang bulkang sasabog ang

aming mga dibdib sa sama ng loob!”

Nasaksihan nina Pete at Tet at ng dalawa nilang anak ang paghihimagsik ng look at

ang pagtulo ng luha ng mga Manyan. Nang umiyak si Ambo ay nangilid din ang luha ng

magkapatid.

Si Jack at si Anne, na kapuwa tubong-Amerika ngunit laking-Maynila at

nakapaglakbay na sa ibayong dagat, ay dinala sa Mindoro ng kanilang mga magulang

upang magkaroon ng “kakaibang karanasan” at “katutubong kaalaman”.

Si Pete ay isang doktor. Si Tet ay isang guro, manunulat at mananaliksik. Ilang

taon din silang naglagi at nagpakadalubhasa sa Amerika, bago naisipang umuwi sa

Pilipinas upang doon palakihin ang dalawa nilang anak. Nanaig sa kanila ang hangaring

makatulong sa anumang paraan para sa kanilang mga kababayan, matapos silang

dumalo sa isang “solidarity congress” na idinaos sa San Francisco, California, noong

panahon ng Batas Militar, ilang taon na ang nakararaan.

Isang delegasyon ng mga aktibista at mga pinuno ng katutubong Pilipino ang

nagbigay ng iba’t ibang uri ng pagtatanghal – mga dula at tula, mga sayaw, mga video ng

mga pangyayari sa Pilipinas sa ilalim ng diktadura, lalo na ang kalunos-lunos na kalagayan

ng mga katutubong Pilipino. Ang karaniwang tawag sa kanila ay “mga minorya”, o “mga

taong-bundok”, o kaya’y “mga pagano”.

Naantig ang damdamin ng mag-asawa, at sila’y nagtanong kung paano makatutulong

ang mga Pilipino sa ibayong dagat upang mapabuti ang kalagayan ng mga katutubo sa

Pilipinas.

“Maaari kayong magpadala ng mga pangkat na magsasagawa ng imbestigasyon sa

aming tunay na kalagayan,” wika ng isang kinatawan ng mga Lumad sa Mindanao.

“Maaari kayong sumulat at magsiwalat ng kasamaang dulot ng mga proyektong

nakasisira sa kalikasan, at sumasakop sa aming lupaing ninuno,” wika naman ng isang

pinuno ng tribung taga-Kordilyera.

“Maaari rin kayong magpadala ng mga manggagamot at mga guro sa aming pook

upang bigyan ng lunas ang aming mga karamdaman, at turuan kaming bumasa at

sumulat, upang maipaglaban namin ang aming mga karapatan,” payo naman ng isang

tagapagsalita ng mga Mangyan.

Ilang buwan pagkatapos nilang dumalo sa kongresong iyon, pabalik na sa Pilipinas

ang mag-asawang Pete at Tet, kasama ang kanilang dalawang anak. Sa Maynila na nila

papag-aaralin sina Anne at Jack, habang sila’y lalahok sa mga proyektong may kinalaman

sa pagtulong sa mga katutubong Pilipino.

Maraming nagtaka kung bakit nagpasiyang umuwi ang mag-asawa, samantalang

maaliwalas ang kanilang kinabukasan sa Amerika. At lalo silang nagtaka kung bakit

madalas na dumalaw sina Pete at si Tet sa mga katutubo, na nasa malalayong

bulubundukin ng Luzon, Kabisayaan at Mindanao.

Sari-saring palagay at payo ang narinig ng mag-asawa mula sa mga kamag-anak –

kabilang na ang kanilang mga magulang – mga kaibigan, at mga dating kamag-aral.

“Bumalik na lang kayo sa Isteyts, alang-alang sa mga anak n’yo! Tutal, sa Amerika

kayo nag-aral at nagkaanak, kaya sanay na kayo sa buhay-isteytsayd!”

“Naku, kailangan daw ngayon ang mga doktor at titser sa US, Saudi at Canada! Aplay

na kayo! Sabay-sabay na tayong umalis! Wala na yatang pag-asa itong bayan natin!”

“Ano? Medical mission na naman sa mga tribu? Mapagkamalan ka pang isang

rebelde, kasi gusto mong tumulong sa mahihirap! Tingnan mo ang nangyari kay Dr.

Bobby de la Paz, at Dr. Johnny Escandor!”

Alam ni Pete kung sino ang tinutukoy nila. Mga bayaning doktor na nangasawi

habang nanggagamot sa mahihirap sa kanayunan. Pinagbintangan silang mga kasapi ng

kilusang rebelde.

“Ano’ng mapapala n’yo sa bundok? Malarya. At ano’ng ibabayad sa iyong

paggagamot? Manok, gulay, o kaya’y Diyos-na-lang-po-ang-bahalang-gumanti-sa-inyo!

Kelan mo pa mababawi ang daan-libong ginastos mo sa pag-aaral ng medisina?”

“Ha? Ipinagpalit mo ang pagiging propesor sa UP sa pagtuturo sa mga taong nasa

bundok, at wala ka pang suweldo?”

Ngunit nangingiti na lamang ang mag-asawa. Malalim ang pagnanais nilang

dumamay sa mga kababayan at kalahi nilang wika nga’y tinalikdan na ng panahon

at pinabayaan na ng pamahalaan. Sa kaunting panahong nakipamuhay sila sa

mga katutubong ito, nagkaroon ng bagong kahulugan ang kanilang buhay bilang

manggagamot at guro.

Matuling lumipas ang panahon, at nang malaki-laki na sina Anne at jack, isinasama

na sila ng kanilang mga magulang, tuwing bakasyon, sa kanilang medical mission at

educational outreach sa iba’t ibang tribu sa Pilipinas. At ngayon ngang taong ito, naisipan

ng mag-asawa na bumalik sa Mindoro upang muling dalawin ang kanilang mga kaibigang

Mangyan.

Dalawang buwan silang maninirahan sa bayan ng Pinagkamalayan, sa Silangang

Mindoro. Ang bayang ito ay nasa mga burol sa paanan ng kabundukang kinaroonan ng

matayog na Halcon. Hindi makita halos ang ituktok nito, na tinawag ng mga Mangyan na

‘lagpas-ulap’.

Masigla ang magkapatid habang umaakyat sa kabundukan ang kanilang sasakyan.

Ilang kilometro sa Pinagkamalayan, pataas na ang lupa. Dito nagsisimula ang gubat na

laging maulap at maulan. Nasa ilang at liblib na pook na iyon ang Bagong Nayon, na

siyang kinaroroonan ng mga Mangyang matagal nang kakilala ng kanilang mga magulang.

Dito rin nila unang nakilala si Ambo. Halos magkasinggulang si Ambo at si Jack. Payat

at may kaliitan si Ambo, samantalang si Jack ay mabulas na bata.

“Bakit hindi ka na nag-aaral?” naitanong minsan ni Jack kay Ambo. Si Jack ay nasa

ikaanim na baytang ng elementarya sa Maynila.

“Greyd Tu na ako nang kami’y pinalayas sa aming nayon. Malapit kami noon sa iskul.

Dito, kailangan pang maglakad nang napakalayo… kaya tumigil na lang ako… pati ‘yung

ibang mga bata, nahinto na rin…”

Malungkot si Ambo tuwing magkukuwento siya.

“Isang araw, may dumating na mga tao, galing sa Maynila. May dala silang… ano ba

‘yun?... papeles yata ang tawag. Magmimina raw sila ng karbon, o kaya’y ginto, sa aming

lugar. Sila na nga ang nagpapaalis, sila pa ang galit…”

Marami rin namang tanong si Ambo sa magkapatid.

“Nagtataka ‘yung ibang Mangyan dito. Bakit daw ‘Merkano yata ang mga pangalan

n’yo, pati na ang mga magulang n’yo?”

Natawa ang magkapatid.

“Kasi,” paliwanag ni Jack, “sa Amerika kami pareho ipinanganak. Doon nagtapos ng

pag-aaral ang mommy at ang daddy…”

“Ang totoo,” wika naman ni Anne, “si Jack ay Santiago at ako’y Anna Maria. Ito ang

mga pangalang pinili ng aming lolo’t lola, na may lahi raw Kastila!”

“At ang buong pangalan ng aming mga magulang ay Pedrito at Teresita,” paliwanag ni

Anne.

Di malaman ni Ambo kung siya’y mapapatango o mapapailing. Lalo lamang siyang

nalito sa paliwanag ng magkapatid.

Ilang linggong nanirahan ang mag-anak sa Bagong Nayon. Masayang-masaya si

Jack at si Anne. Marami na silang natututuhan dito, na hindi itinuturo sa paaralan!

Ang kabataan ay mahusay humilis ng katutubong biyolin, at kumalanting ng gitara.

Tumututugtog din sila ng agung kasabay ng matatanda.

Bihasa rin silang humabi ng damit at maglala ng basket. Nakabubuo rin sila ng mga

kuwintas mula sa mga butil at manik, at ng mga pulseras, sinturon at iba pang kagamitan

mula sa halamang ang tawag ay níto. Marami rin sa kabataan ang sanay magpatunog ng

hihip na kawayan, at gumamit ng sibat sa pangangaso. Si Ambo nga raw ay nakapag-uwi

na ng isang maliit na baboy-damo!

At itong si Ambo, gayong napakabata, ay may pambihirang galing sa ambahan.

Ito’y isang uri ng tula na binibigkas ng mga Mangyan. May iisang tugma o rima, at

bawat linya o taludtod ay pito ang pantig. O kaya’y itinititik ito sa buho ng kawayan sa

pamamagitan ng pag-ukit, at gumagamit ng sinaunang alpabetong Mangyan.

“Ang gagaling pala nilang tumula, mommy!” sambit ni Jack sa kaniyang ina.

“Mayaman ang katutubong kultura, anak, at malungkot isiping baka ito’y tuluyan

nang mawala dahil sa pagpasok ng mga dayuhang nais lamang pagkakitaan ang yaman

ng lupa…”

Nag-alay si Ambo ng ambahan sa magkapatid. Si Tet ang nagsalin para sa kanila:

Kaibigang dumayo

sa malayo kong kubo

masanay kaya kayo

sa hirap ng buhay ko

walang aliwan dito

kundi awit ng tao

kundi ang pangangaso

kundi kislap sa damo

pagkalipas ng bagyo.

Isang araw, isinama ni Ambo si Jack at si Anne sa loob ng gubat. Dala nito ang

kaniyang sibat, sakali’t makasabat sila ng baboy-damo sa kanilang paglalakad.

Tahimik na tahimik ang gubat, maliban sa huni ng ibon, kaluskos ng dahon, at anas

ng banayad na hangin.

Payat man ay malakas at maliksi si Ambo. Si Jack at si Anne pa nga ang patigil-tigil,

habol ang paghinga. Natatawa lamang si Ambo, at matiyaga niyang inantay ang mga

kaibigan.

Wala silang imikan halos. Ilang oras na silang naglalakad sa gubat. Wala pang

natutudla ang sibat ni Ambo. Ngunit siyang-siya naman ang magkapatid sa namamalas

nilang tanawin. Anong yamang pala ng gubat sa luntiang halaman, mga ligaw na bulaklak

na matingkad ang kulay, maiilap na hayop, at mga ibong umaawit!

Nakarating sila sa isang mabatong gulod. Mula rito’y tanaw nila ang malayong dagat.

Maya-maya’y nagdilim ang langit. Gumuhit ang matalim na kidlat. Nayanig ang bundok

sa lakas ng kulog. Bumuhos ang ulan.

Sumilong ang tatlo sa isang yungib. Doon na sila inabot ng ginaw at gutom. Di

naglaon ay humupa ang unos sa bundok.

“Bumalik na tayo,” sabi ni Ambo. “Mukhang sasama pa ang panahon.”

Maingat silang bumaba sa nagputik na dalisdis ng bundok. Nang bigla, nakarinig sila

ng ingay, parang hinahawing mga dawag. Papalapit sa kanila ang ingay na iyon.

“Kubli!” anas ni Ambo.

Nagtago sila sa ilalim ng isang nakayungyong, mayabong na pako, sa likod ng

matatayog na puno. Nag-antay sila. Inihanda ni Ambo ang kaniyang sibat.

“Baka baboy-damo na!” usal ni Jack, na bagama’t nananabik ay nanginginig naman at

kinakabahan.

Sa halip, ang lumitaw ay isang pangkat ng mga lalaki at babae. May dalang baril

ang mga ito, at may pasang mga knapsack sa likod. Masaya silang nag-uusap, bagama’t

mukhang hapo. Ang iba sa kanila ay Mangyan.

“Kilala ko sila,” bulong ni Ambo sa magkapatid.

Hindi sila nagpakita. Malakas pa rin ang kabog ng dibdib ni Jack at ni Anne nang sila’y

muling lumakad.

Pagkaraan ng mga isang oras ng maingat na pagbaba sa kabundukan, sumigaw muli

si Ambo.

“Kubli!”

Nagsumiksik sa ilalim ng isang punong ibinuwal ng bagyo. Sa pagitan ng mga nagusling

ugat, makikita nila kung anuman iyon na lumilikha ng mga nag-usling ugat,

makikita nila kung anuman iyon na lumilikha ng bagong ingay. Papalakas ang mga yabag

at mga tinig. Lumitaw mula sa makapal na dawag at kakahuyan ang isang pangkat ng

kalalakihan.

Nakasuot sila ng unipormeng batik-batik at kulay-berde, nakagora ng itim, at

sandatahan. Nakapulupot sa kanilang katawan ang tila ahas na lalagyan ng kanilang mga

bala. Mabalasik ang kanilang anyo, palinga-lingang anaki’y may hinahanap o tinutugis na

kaaway o tulisan.

Parang pinitpit na luya ang tatlong bata. Wala silang katinag-tinag. At wala silang

imikan nang magpatuloy sila sa pagbaba ng bundok.

Lumakas uli ang ulan. Sala-salabat ang kidlat. Dumagundong ang kulog. Sa pagitan

ng malalakas na kulog ay parang may narinig silang sunod-sunod na maliliit na kulog sa

di-kalayuan. Mga putok ng sandata.

Matuling lumipas ang dalawang buwan, at natapos ang bakasyon ng magkapatid.

Malungkot silang nagpaalam sa mga taga-Bagong Nayon, lalo na kay Ambo.

Babalik kami sa isang taon, pangako ‘yan!” sabi ni Anne.

“Aakyat uli tayo sa bundok!” nakatawang sabi ni Jack.

“Kung… narito pa kami…,” mahinang tugon ni Ambo.

Nagkaroon ng simpleng seremonya ang Bagong Nayon bilang pasasalamat kina Pete

at Tet sa kanilang pagtulong. Maraming nagamot si Pete. Marami rin siyang natutuhan

tungkol sa mga likas na panlunas na matatagpuan sa kagubatan. Marami namang

naturuan si Tet sa pagsulat at pagbasa. Marami rin siyang natutuhang mga ambahan,

awit at mga alamat mula sa mga kaibigang Mangyan.

“Dapat din kaming magpasalamat sa inyo,” tugon ng mag-asawa sa kanilang

pamamaalam. “Marami kaming natutuhan sa inyong lahat, at maging ang dalawa

naming anak ay namulat sa napakaraming kaalaman ng mga katutubo!”

Bago sila umalis, bumigkas uli si Ambo ng isang ambahan para sa kanila:

Paalam, kaibigan

salamat sa pagdalaw

sana’y di malimutan

malayong kabundukan

ay laging naghihintay

nananabik ang buhay

sa ating katuwaan

hindi ito paalam

masayang paglalakbay!